Rule number four: Start your day with coffee! (or tea)

10 rules for the best hike roadtrip:
1. I don't fall
2. If I fall, I didn't!
3. Drink water.
4. Start your day with coffee (or tea).
5. Treat yourself with chocolate every week.
6. When in doubt, wip it out.
7. Beware of trees.
8. Don't pee next to the van.
9. Drive naked.
10. Have fun.

Als beginneling vind je deze regels natuurlijk heel vaag, dat begrijp ik. Maar als je een maand met twee te gekke mensen rondreist in Tasmanië, begrijp je precies wat ik bedoel met deze regels. Dus, uhm...  Wat zit je nu nog op je luie reet?! Vlieg meteen naar Tasmanië en doe die roadtrip!

Mijn twee te gekke mensen waren dus Rosa en Will. Rosa heb ik al eerder ontmoet in een hostel bij de Bleu Mountains. Vet toevallig, want ik ken haar al vanuit Nederland. Na een prachtig weekend met Rosa en haar vrienden in Sydney, ben ik naar een nieuwe boerderij gegaan waar ik het uiteindelijk helemaal niet naar mijn zin had. Na drie dagen ben ik daar al weer weg gegaan. Ondertussen is Rosa naar Melbourne gegaan en heeft daar Will ontmoet. Will is een geweldige Canadees die al zoveel landen heeft gezien dat ik ze hier niet ga opnoemen. Omdat ik na drie dagen werk weer ging reizen heb ik gevraagd of ik hun mocht joinen en dit werd dus een super gave, vette roadtrip in Tasmanië.

genoeg nu over de geschiedenis van deze 3 musketiers, we gaan weer naar de highlights van de trip. Hoofdthema: Hiken! Ik heb nog nooit zoveel gewandeld in één vakantie. Die gedwongen 7 km tochtjes van de zomervakanties met familie is er niks bij. Nee, wij deden tochten van wel 20 km lang of zelfs langer. één keer begonnen wij een tocht in het donker, om daarna weer in het donker terug te komen. Nu kan je natuurlijk de grap maken dat we dan waarschijnlijk 2 minuten hebben gewandeld. Maar nee, het was die dag 13 uur. Het klinkt lang, maar op dat moment is elke minuut het waard. de natuur is zo mooi en het gevoel als je boven op de top van een berg staat is overweldigend. Daarom hebben wij ook de top van Wellington Mountain, The Three Capes track, Remarkable caves, Mountain Amos, Morakoopa caves, Cradle Mountain, The Nut, Saint Valentines Peak, Henty Dunes, Mountain Hugel, Mount Field en The Watcher beklommen.

Deze wandelplekken hebben we allemaal bereikt met de campervan van wicked, ons hippie huisje voor drie weken. Blijkbaar was Rosa een natuurtalent in graffiti spuitenen en heeft ons busje omgetoverd tot The Jokermobile. De werknemers van wicked waren daar niet echt blij mee. Dat kan ik overigens ook wel begrijpen. Gelukkig kunnen wij dit ook als fake news beschouwen.

Maar ik ging het dus over hoogtepunten hebben (nee, niet over de top van de bergen. Die heb ik al besproken). één daarvan is de Summerhut op Mount Wellington. Dit was een hut, speciaal gemaakt voor hikers. De meeste locals wisten niet af van deze hut. Ook wel logisch, want we moesten door de struiken heen en moesten afdalen over rotsen om daar terecht te komen. In de hut lagen al matrassen en dekens. Na een heerlijke tuna avondmaal, doken we al gauw het bed in, omdat we verdomd moe waren van de wandeltocht. Heerlijk zo'n gratis (toch een Nederlander) nacht.

We zijn ook in Strahan bij een toneelstuk geweest die ze elke dag spelen, al 24 jaar lang (in het zomerseizoen). Twee spelers vertolkten dit prachtstuk. Naja, samen met het publiek dan. ze gaven heel veel rollen aan het publiek en zorgden dat het toneelstuk goed bleef verlopen. Ik, als amateur improviseur, vond het erg knap hoe ze inspeelde op al de dingen die gebeurde, petje af. Ik zelf kreeg de beste rol die er te verkrijgen was, de kat. Ik was een kat op de boot die toch best veel problemen veroorzaakte. Tja, moet je ook maar geen kat op een boot zetten... Na afloop sprak ik nog met één van de toneelspelers en ze vertelde mij dat ze mij een erg goede 'pussycat' vond. jarenlange ervaring...

En ben je tegenwoordig wel eens zo blij als een klein kind geweest, die net gratis snoep heeft gekregen? Ik wel toen ik een douchepaal zag staan bij een strand. U moet zich voorstellen dat wij al vier dagen al niet hadden gedoucht en dat je dat gaat ruiken als je bijna elke dag hiked. Het was koud, maar dat boeide ons helemaal niks, we konden eindelijk douchen! Ben nog nooit zo blij geweest met een klein, zacht, koud douchestraaltje in het openbaar. Echt Top!

Een ander hoogtepunt was voor mij de Valentines Peak. Dit wandelpad was erg moeilijk te vinden met de campervan en we zagen tijdens het lopen dat er al lange tijd geen mensen waren geweest. Ze waarschuwde met een bord dat het erg gevaarlijk was, omdat je veel door struiken moest lopen. Will was hier ervaren mee en het was dan ook zijn idee om een grote stok mee te nemen zodat je die voor je lichaam kon houden. Uiteindelijk ook totaal geen slangen of enge spinnen gezien. 

Ik begon deze toch aardig chagrijnig. Het was zwaar, ik was moe, we liepen de hele tijd door een bos omhoog en ik vond het geen eens een mooi gebied. Maar uit het niks kwamen we opeens boven de bomen uit en keek ik naar achter. Ik wist dat we de hele tijd omhoog hadden gelopen, maar realiseerde mij eigenlijk niet hoe hoog we al waren. Het was zo machtig mooi en op dat punt voel je je echt 'The king of the world'. Maar de tocht was nog niet afgelopen, we moesten nog over aardig grote rotsen heen om uiteindelijk bij een houten plateau te komen. Hier was het nog prachtiger. Als echte toeristen hebben we daar duizenden foto's genomen. En laten we nou net met ze drieën gek genoeg zijn om in Adam en Eva kostuum te poseren. Dit zijn prachtige foto's geworden. Showen? Misschien ooit. Helaas konden we niet te lang daar blijven, omdat het wandelpad echt te gevaarlijk is om het in het donker te doen. Op deze plek is dan ook rule number 6 ontstaan.

Nu vraagt u zich natuurlijk af, hoe de andere regels zijn ontstaan. Dat zal ik u eens haarfijn uitleggen.

1. Rule number one: I don't fall.
Dit was één van de grootste regels van Will tijdens het hiken. Hij had ook wel heel erg veel ervaring. In Canada was (volgens mij) zijn grootste hobby hiken. We zijn met ze drieën ook nooit gevallen.

2. Rule number two: If I fall, I didn't!
Tuurlijk hebben we ons wel eens verstapt. Dit was dan natuurlijk een schijn val. Maar nee, nooit gevallen.

3. Rule number three: Drink water.
Spreekt voor zichzelf. De keer dat we dertien uur hadden gehiked was ons water ook het laatste uur op. Dit zorgde er voor dat ik er aardig klaar mee was en heel graag wilde arriveren bij de campervan. Toen we hem uiteindelijk ook zagen, rende we als uitgedroogde honden naar de campervan en was het niet een biertje wat ik als eerst greep, maar de waterkan.

4. Rule number four: Start your day with coffee (or tea).
Deze regel was voor mij het heiligst. Op het begin al een grote pot oplos koffie gekocht en ik verzorgde hem goed. Op één van de laatste dagen wilde Will aardig voor mij zijn en de koffie meeslepen naar één van de gratis BBQs die overal in Australië staan. Liet hij hem tot mijn grote schrik vallen. Ik natuurlijk keihard janken en hem een blauw oog geslagen (nee grapje). Gelukkig was er nog wel wat te redden en had ik nog genoeg voor de rest van de dagen.

5. Rule number five: Treat yourself with chocolate every week.
Deze regel kwam in stand door Rosa. Rosa is hetzelfde als Cookiemonster, maar dan met chocola. Gelukkig heb je in Australië in elke supermarkt dan ook een hele gang met chocola. Wilde je daarom zo graag naar Australië Rosa? Beetje hypocriet van mij wel. Ik heb ook genoten van al die chocolade versnaperingen. Favoriet was dan ook de famous TimTams (iets Australisch) en de chocolade reep met mint.

6. Rule number six: When in doubt, wip it out.
Deze is al bekend. skinnydippen in de zee mocht natuurlijk niet ontbreken. Ook hebben we naakt geposeerd bij een rivier en op een strand. Volgens mij ben ik over die pubertijd leeftijd dat je niet meer zo preuts bent. Misschien ben ik dat eigenlijk ook nooit geweest...

7. Rule number seven: Beware of trees.
Deze kwam in stand door mij. Tijdens het wandelen moet je soms kijken waar je je voeten neerzet. Het was nog ochtend, ik was nog moe, ik kijk eigenlijk de hele tijd een beetje naar mijn voeten... BAM!! 'AUW!'
Ik kijk omhoog.... Hoe de f*ck kon ik die nou missen. Voor mijn hoofd hangt er een omgevallen boomstam die zo groot is, dat een normaal mens die al van een kilometer afstand had gespot... laat ik maar niet meer woorden er vuil aan maken.

8. Rule number eight: Don't pee next to the van.
Zal ik deze uitleggen? Ja natuurlijk! (Sorry Rosa)

Vaak stonden we op gratis parkeerplaatsen om te overnachten. Dan kan je soms een beetje schuin staat met de kar. Op deze speciale avond stonden we dus ook met de neus iets naar beneden. Laat Rosa nou net eventjes plassen naast de campervan. Wat is hier nou zo speciaal aan? De plas begon dus netjes naar beneden te rollen en zorgde er dus voor dat we opeens een mooi riviertje hadden voor de ingang van onze campervan. Heerlijk naar bed gaan dus!

9. Rule number nine: Drive naked.
Nu weet je al dat we niet zo preuts waren. Laten we nou net een to do list hebben dat beschreven is met een marker in de campervan. Daar stond onder anderen: 'Slip de campervan'. Check, heb ik dus per ongeluk een keer gedaan. Was ook niet moeilijk met al die zandwegen in Tasmanië. Maar er stond dus ook: 'Drive naked the campervan'. Check, één van de laatste dagen moesten we dit toch even doen. konden we dus ook afstrepen.

10. Rule number ten: Have fun!
Deze regel hebben we zeker volbracht. Alweer super veel nieuwe dingen geleerd. Ik heb ontzettend veel lol gehad met het hiken en prachtige nieuwe plekken gezien. Dit was toch heel anders geweest als ik niet Rosa en Will om mij heen had. Hiervoor wil ik hun toch hartstikke veel voor bedanken. And thank you for travel with me guys!

Het is vast de leeftijd!

'Goedemorgen!'
'Hey Darling! What's the time?'
'Half 11 man, hahaha!'
'Ooh haha shit. Moeten al een half uur uit deze kamer zijn.'
'Snel maar even inpakken en naar de auto gaan!'

half uur later in de auto:
'Dus uhm... koffie?'
'Koffie!'

Daar gaan we weer! Opweg naar een nieuw avontuur. Dit is dan toch echt het gedeelte waarvoor ik ben gekomen naar Australië. Een roadtrip, ontdekken hoe het er hier uit ziet aan de andere kant van de wereld. Laten we beginnen!
Na 2,5 maanden verliet ik Todmorden en begon het reizen pas echt. Naja... Met mijn reputatie natuurlijk niet meteen. Ik had weer het geluk dat de bus vier uur vertraagd was. Gelukkig zat ik te wachten in een plaatsje waar niks te beleven was en geen wifi had en was ik ook nog eens twee uur te vroeg. De druiven die ik kreeg van een gezin die even stopte voor een pauze van het rijden, deed mij veel goed.

De eindbestemming was Melbourne. Hier zou ik eerst drie dagen alleen doorbrengen voordat Floris mij zou oppikken met zijn auto. Dat deed hij dus ook. Het plan was om te beginnen in een bar om bij te praten over onze avonturen onder het genot van een geel gouden rakker. Het verbaasde mij enorm hoe moeilijk de Nederlandse taal eigenlijk is, als je een tijdje geen Nederlanders om je heen hebt. Met slecht vervormde Nederlands, -Engelse zinnen, bespraken we wat de plannen waren. Wat is daar uitgekomen? Geen idee! We hebben vooral van dag tot dag geleefd. De inleiding van dit verhaal is eigenlijk de beste samenvatting van onze roadtrip. Maar man, wat heb ik daar van genoten! Ik neem je mee in mijn beste herinnerringen van deze reis.

De wegen hier in Australië zijn erg mooi om te rijden. Soms moesten we wel 250 km lang op één rechte weg rijden en wat is er dan leuker dan een beetje klieren. Laat the lion king maar vol door de speakers galmen en ik maak er wel wat van. Ook André Hazes mocht niet uit het repertoire blijven.

Onze eerste bestemming was een natuurreservoir waar een soort boerderijtje was met tamme kangoeroes, Struisvogels, alpaca's en dingo's. Als echte dierenvrienden hebben wij een zakje met voedsel gekocht en hebben we ze allemaal gevoed. Even mooi met ze poseren, zodat er weer een mooie verzameling foto's in mijn foto album zit.

Een andere goede herinnerring is Unify, een heavy metal festival. Ja, gewoon even naar mijn favoriete muziek style luisteren. Naja, eigenlijk ken ik dit soort muziek helemaal niet, maar de mensen daar waren wel echt geweldig. De beste kapsels liepen daar rond met de mooiste tekeningen op de benen en armen en ook nog eens ontzettend aardig.

We kwamen hier terecht door Kartent, een bedrijf dat kartonnen tenten op festivals verkoopt. Natuurlijk moesten die wel eerst in elkaar geknutseld worden. Met een wel erg klein team hebben we driehonderd tenten opgezet. Wel leuk om te weten is dat het hele weekend regenachtig was, maar de tenten hebben het volgehouden.

Zelf hebben we vrij weinig van het festival gezien. Wij hebben ons meer vermaakt in de caravan van twee medewerkers die de grote circustent hadden opgezet. Dit was een groot voorbeeld van de gastvrijheid van Australiërs. Het hele weekend kregen we alcohol en eten van hun aangeboden. Als we het niet aannamen bleven ze doorzeuren dat we het moesten aannemen, want dat geeft een goed gevoel. Het hele weekend dus rondgehangen met deze Craig en John en weer goede vrienden gemaakt.

Een herinnerring uit Melbourne: Misschien de foto's gezien op Facebook van het aquarium? Wat daarna gebeurde was wel weer typisch. Tuurlijk zetten wij de auto op een drukke parkeerplaats waar je maar anderhalf uur mag staan. Nadat wij uit het aquarium kwamen en naar de auto liepen, waren wij al een kwartier te laat. Maar gelukkig de auto stond er nog. Toch even vlug eten halen, want dat kan nog wel even. Niks vermoedend lopen we de store uit en kijken naar de auto. Wat is dat nou? staat die op een wagen? fuck, rennen! Hij mocht helaas niet meer van de wagen af en moesten hem dus weer bij de politie ophalen. Floris mocht wel meerijden in de wagen. Maar wacht... wat voel ik daar in mijn zak? Kut! ik heb de autosleutels nog. Ik weer rennen achter de wagen aan, gelukkig stond het eerste stoplicht op rood. Alles toch weer goed gegaan. Naja... op die 405 dollar na die we dus kwijt zijn door dit grapje. 'Da benne geen grappuh, da zijn streken.'

Voor de rest hebben we nog de great ocean road gedaan, wat echt een prachtige weg is. Het water is strak blauw en de kliffen waren echt machtig. De kronkels in de weg maakten het rijden echt leuk en ik ben weer een ervaring rijker. De drive-in cinema mocht ook niet ontbreken en hebben stiekem twee films voor de prijs van één gehad. Daarna natuurlijk ook Sydney gedaan wat een prachtige stad is. eigenlijk te veel gedaan om op te noemen dus.

Dit allemaal gedaan met Floris. Wat een man is dat zeg. Echt, je was geweldig en ik wilde dit echt niet missen. Je bent pas 18 jaar, maar qua gedrag zaten we op hetzelfde niveau! Bedankt daarvoor!

Mazzel!

Todmorden - Het laatste hoofdstuk

'Leeft hij nog?'
'Wie?'
'Je weet wel, die ene jongen die zo per sé naar de andere kant van de wereld moest.'
'Ooh... je bedoelt Daniël!
'Ja! die ja!'
'Geen idee man. Heb helemaal niks meer van hem gehoord!'

HEY MATE! How you're doing? yeah, fine! and you? thanx!

Man, Australië... Wat ben je mooi! We zijn weer een tijdje verder en heb een beetje op mij laten wachten. Zoals u kon zien op mijn sociale platformen ben ik al vertrokken van Todmorden en heb ik al weer veel meer avonturen mee gemaakt dan u kan zien op mijn blog. Laten we dus maar weer snel terug gaan in de tijd, toen ik nog op één van de mooiste plekken van de wereld zat.

Ik neem u mee naar de tijd voor kerstmis. Stel je voor: Je zit al een tijdje op een homestead waar je al 2 maanden zit en je krijgt te horen dat een station in de buurt een kerstfeest geeft voor alle stations in de buurt. Natuurlijk ga je daar dan naartoe! Met ze vieren, Minda, Sophie, Sihle en ik, sprongen we in de afgerachte Hillux en reden we 2,5 uur achter Harvey en zijn gezin aan. Ja, buurvrouw Monica was namelijk weer niet dichtbij. Daar kwamen we dan aan hoor met twee auto's. Natuurlijk moesten wij ook weer de eerste zijn. Modieus te laat komen kennen wij namelijk niet.

Sihle had het er steeds over dat we op het feest een Nederlander tegen zouden komen die ook op Todmorden heeft gewerkt, genaamd 'Jurren'. blijkbaar was zijn naam gewoon Jeroen. Okee, leuke informatie. Naja, Jeroen zit hier al meer dan twee jaar in Australië en is echt verliefd geworden op the out back. Hij heeft een vriendin uit New Zeeland. Ik als Ras Nederlander wilde natuurlijk ff Nederlands met hem praten, maar merkte al gauw genoeg dat dat na 2 jaar heel lastig is. De woorden kwamen er moeizaam uit en je hoort heel erg het Australische accent.

Voor de rest hebben we op dat feest natuurlijk nog met veel meer mensen gepraat en heerlijk een paar biertjes achterover getikt. Als grote verrassing kwam de kerstman ook nog even langs voor de kleine kinderen (nee, dus niet voor mij).

Okee, top! dat was flashback one. Zet je Tijdmachine nu maar op 23 December 2017. Dan neem ik u mee naar Flashback two.
Ondertussen is de familie van de grote baas ook gearriveerd op de homestead om samen met ons kerstmis te vieren. Deze dag was ook nog eens speciaal, omdat mijn grote vriendin Minda Trübenbach jarig was. onze kleine meid was tiener af en werd een echte -tigger. Heel goed, twintig jaar oud dus. Daar moest natuurlijk op gedronken worden en ik kan je verzekeren dat dat ook zeker is gebeurd. Bussen, een drankspelletje wat het de mens erg moeilijk kan maken, heeft uiteindelijk bij mij de das om gedaan. Uhm... Hoe ga ik dit oudervriendelijk houden... Laten we het er maar ophouden dat in rechte lijnen lopen er niet meer voor mij in zat.

En door! Eerste kerstdag! Na het missen van het jaarlijkse kerstdweilen, heb ik toch nog een beetje kunnen genieten van de herdertjes. voor mijzelf heb ik het maar gespeeld op de blokfluit en heb ik heel lief een filmpje ontvangen van de beruchte avond dat de beste muzikanten van Nederland het beste kerstlied voor mij speelde. van mijn mede backpackers / vrienden heb ik ook kerstcadeaus gekregen. Van de Duitsers ontving ik een duits woordenboek met plaatjes, omdat ik altijd mooie Duitse woorden naar ze schreeuw. Ook ontving ik de cd van schischnaschnappie, omdat dit ook nooit ontbrak in mijn Duitse repertoire. Van Sihle ontving ik een nagelschaarsetje, omdat dit dus wel ontbrak bij mijn spullen. De pet die ik vaak op heb van JackDaniëls kreeg ik ook van Sihle. Van Harvey en zijn gezin kreeg ik een fles Jägermeister met twee shotglaasjes. Over het algemeen dus goed verwend. Mijn cadeautjes voor hun waren dus een poster van the BigBang theory, een grote muursticker van Game of Thrones en een grappig shirt. Helaas kwam alles te laat aan en hebben ze het dus na kerst gekregen. Gelukkig kregen ze zonder dat ik het wist ook nog een kerstpakket van mijn moeder met 'Oer-Hollandse' producten. ook dit kwam pas aan in Januari.

Door naar tweede kerstdag! Volgens mij zat ik op de warmste plek met kerstmis. Ooit wel eens een kerst gehad met ongeveer veertig graden? Ik nu wel! Levert in ieder geval wel weer eens andere kerst foto's op. Deze dag hebben we heerlijk geluncht met de hele familie. Eerst kregen we van de baas nog een mooie Todmorden sweater waar ik heel blij mee ben. Aan de twee kinderen van Harvey gaf de baas aan allebei een gloednieuwe fiets. PJ heeft ondertussen leren fietsen en was na kerst bijna elke dag op de fiets te vinden. Het mooie was ook nog eens dat ik in de koelbox een heleboel Heineken flesjes vond. Toen kon mijn dag helemaal niet meer stuk. De rest met de middag hebben we met elkaar doorgebracht en hebben we zelfs nog even gevolleybald. Hoef ik die familiehobby's toch niet te missen.

En dan komen we toch weer bijna aan het eind van mijn verhaal. Maar niet getreurd, want ik ga Oud en Nieuw nog even behandelen. Oud en nieuw hebben we gevierd in Harvey's huis. Nog bijkomend van de schrik dat de baas had gezegd dat we gewoon zeven uur 's ochtends zouden ontbijten, deden we met ze allen nog leuke spelletjes. Vuurwerk mag alleen door vuurwerk experts afgestoken worden en wij zaten natuurlijk ook in the middle of nowhere, dus naar buiten hoefde we niet te gaan rond twaalf uur. Nee, wij zaten aan de buis gekluisterd om het prachtige vuurwerk van Sydney op tv te zien.

Na een korte nachtrust zaten we braaf met wallen onder de ogen aan de ontbijt tafel. bakkie pleur en cerealsnaar binnen gewerkt en we konden de dag weer beginnen. Lekker in de regen blaadjes vegen, heerlijk. Om half 10 's ochtends nog naar het thuisfront gebeld, omdat jullie zo nodig weer achter moesten lopen. Ik ben gewoon de tijd vooruit.

En dat lieve mensen, was het laatste in mijn blog over Todmorden. Ik ben dankbaar voor deze ervaring en heb de meest mooie mensen ontmoet. Dit hoopje vol verschillende culturen heeft mij weer op nieuwe inzichten gebracht en hoop dat ik deze mensen nog een keer in mijn leven mag ontmoeten.

Hoe nu verder met deze mensen? Toevallig gaan Minda en Sophie morgen beginnen met hunroadtrip en verlaten morgen Todmorden. Sihle gaat gesponsord worden door Douglass en mag dus drie jaar langer blijven. Daar is hij heel blij mee, want het is voor farmers in Afrika nu heel gevaarlijk. De zomervakantie voor PJ is voorbij en krijgt nu een 'governess' op de farm. Zij gaat hem les geven in het vernieuwde klaslokaaltje die Douglass voor hem heeft laten bouwen. Harvey gaat een helikopter cursus doen, omdat dit het musteren makkelijker gaat maken. in ieder geval, ik blijf iedereen volgen en onderhoud deze vriendschappen. Met dit gezegd te hebben, sluit ik bij deze mijn verhaal.

Mazzel!

Take over

Hallo Freunde und Familie von Daniel!
Wir übernehmen heute den wöchentlich post von Daniels Blog; ihr fragt euch wahrscheinlich gerade wer „wir“ ist. „Wir“ sind Minda und Sophie aus Deutschland, beide gerade mit der Schule fertig geworden und auf der Suche nach Freiheit und neuen Abenteuern. Als typische Backpacker wollen wir gemeinsam Australien unsicher machen.
Und was haben wir jetzt mit dem Daniel zu tun?
Wie ihr vermutlich wisst, war Daniel bevor er hier auf die Farm Todmorden kam, auf der Springbrook Trainingsfarm in Queensland. Genau dort waren wir auch, nur leider eine Woche früher als Daniel, sodass wir uns gerade so verpasst haben. Kennnengelernt haben wir uns dann aber trotzdem und zwar dadurch, dass wir alle drei einen Job hier auf der Todmorden Station bekommen haben.
Wir befinden uns hier auf der Station mittem im Outback, das bedeutet für uns, dass die nächste „Stadt“ mindestens eine Stunde entfernt ist und dadurch für uns ohne Auto so gut wie unerreichbar ist. Aus diesem Grund verbingen wir auch viel Zeit zusammen und fühlen uns schon richtig als Todmorden Family. Wir sehen uns die meiste Zeit während der Arbeit, beim Dinner und häufig auch danach im Mansquater. Natürlich erleben wir dadurch viele witzige Momente, die wir euch gerne erzählen möchten, da sie viel zu witzig sind, als dass man sie nicht teilen will. Zuerst wären da natürlich unsere Schwimmausflüge, die mit der richtigen Musik und einem Wasserball, auch bei „schlechterem“ Wetter Spaß machen. Harrypotter, Disney oder generell Filmabende machen immer wieder Spaß und auch Filmlücken werden geschlossen (Minda hat beispielsweise noch nie „Forrest Gump“ gesehen). Auch während der Arbeit erleben wir immer wieder lustige Momente, wie z.B., dass Daniel, als er hier zum ersten Mal Auto gefahren ist, so schnell gefahren ist, dass Minda fast „gestorben“ ist (mittlerweile ist das Vertrauen in seine Fahrkünste aber wiederhergestellt). Oder dass wir zusammen nach der Arbeit in Harveys Auto lauthals Schnappi das kleine Krokodil gesungen haben (sein neues deutsches Lieblingslied). Wir haben sogar beim Kampf gegen die Blätter Spaß, obwohl wir wissen, dass wir diesen Kampf nie gewinnen werden können. Uns amüsiert es auch immer wieder, wenn Daniel sein Hemd mit dem Loch im Ärmel anzieht, dann vergisst dort Sonnencreme zu benutzen und dann mit einem perfekten roten Kreis am Arm rumläuft. Daniel liebt es sehr neue deutsche Wörter zu lernen (Stracheldrahtzaun, Schmetterling und Eichhörnchen sind seine Lieblingswörter, auch wenn er mit Eichhörnchen weiterhin seine Probleme hat) und sie dann, seiner Meinung nach, der deutschen Sprache gerecht, sehr aggressiv auszusprechen. Erst vor kurzem hat uns Daniel ein neues Kartenspiel beigebracht ? „Shithead“. Es hat zwar einige Zeit gebraucht bis wir alle Regeln verstanden und auch verinnerlicht haben, aber jetzt sind wir so süchtig, dass wir am liebsten jeden Abend damit verbringen möchten (er gewinnt eigendlich so gut wie jedes Spiel, wir sind aber der festen Überzeugung, dass er einfach nur viel zu viel Glück hat). Auch die Tradition des Black Petes hat uns Daniel nähergebracht und über die derzeitige Diskussion zu diesem Thema werden wir immer brav auf dem laufenden gehalten. Das Deutschland nicht bei „Eurovision Junior“ dabei war, stattdessen die Niederlande aber das Online Voting gewonnen haben, fällt uns schwer zu akzeptieren, dafür werden wir aber in der Fussball WM gegen die Niederlande ganz sicher gewinnen, falls sie es überhaupt soweit schaffen :D. Naja wir glauben, dass reicht so langsam mal und hoffentlich konntet ihr einen kleinen Einblick in unseren Alltag hier erhalten. Als Abschluss würden wir aber gerne noch sagen, dass Daniel es immer schafft, uns durch seine verrückte Art zum Lachen zu bringen und wir sehr froh sind, die Zeit hier gemeinsam mit ihm zu verbringen. Ganz liebe Grüße an alle und einen schönen Tag ?
Ps: hoffentlich konntet ihr alles verstehen

Inspiratieloos

Yeah... Allright... Ondertussen zit ik hier alweer een tijdje en ik ga mij nu toch iets afvragen. Wat moet ik nu weer opschrijven voor mijn geweldige blog?! Ik wil natuurlijk niet dat het de lezers gaat vervelen. Dus wat gaat het worden?

Misschien kan ik wat vertellen over de dingen die ik hier wel doe, en thuis niet doe! Mijn kleren gaan hier namelijk wel netjes in de wasmand na gebruik. soms ligt er wel een korte broek op de grond, maar dat is omdat ik die weer in de avond aan wil doen. Deze vuile was wordt ook door mij netjes twee of drie keer in de week gewassen, om het vervolgens weer netjes op te ruimen. Jaja, mijn kamer is keurig netjes.

Hier ga ik ook voor elf uur naar bed (Als er een goede film op tv is natuurlijk niet). Ik heb mijn slaap hard nodig, want het werk kan soms aardig uitputtend zijn. Mijn wekker gaat ook elke ochtend netjes om kwart over zes, zodat ik na de snooze toch nog even lekker kan douchen. Vandaag ging de wekker zelfs om kwart over vijf, omdat we een drukke dag hadden en de baas had besloten dat het beter was om zes uur ontbijt te hebben. En jawel, Daniël is altijd optijd bij het ontbijt (op één keer na dan).

Maar dit is misschien geen goed idee voor mijn blog... Straks denken ze thuis dat dit traditie wordt en verwijst mijn moeder me elke keer weer terug naar dit verhaal als ze op mijn kamer komt. Geen goed idee!

Misschien is het een goed idee om te vertellen over het bezoek aan de buren. Vijf koeien met het Todmorden Kenmerk in hun oor zijn gevonden op het erfgoed Lambina. De buurman heeft contact opgezocht met Douglas en vertelde hem over de indringers die waarschijnlijk over het schikkeldraad heen zijn gekomen. Na Lunch zijn Harvey en ik gaan rijden met een trailer naar de buurman. Dit betekende voor ons dat we een trip hadden van 90 km heen, en weer 90 km terug. Als presentje hadden we de aardige buurman een baal hooi gegeven en hij ontving dit gebaar met veel waardering.

Boring! Het is nu net of ik een heel verhaal vertel over de koffie die ik kreeg bij buurvrouw Monica. Er is overigens niks mis met de koffie van Monica, echt een aanrader. Maar de lezers willen meer spanning en sensatie.

Anders vertel ik wat over de jonge stieren die we willen verkopen! Een andere boerderij wilt honderd jonge stier kalveren van Douglas kopen, zodat zij ze kunnen laten opgroeien en voor meer geld kunnen verkopen aan de slager. Hiervoor moeten we ze wel in dit enorme gebied kunnen vinden en dat betekent weer een hele week op de crossmotor. Sinds maandag zijn we weer bezig met 'mustering', oftewel stieren, koeien en kalfjes achterna zitten en ze leiden naar de 'holdingpaddick', een stukje gebied omcirkeld met prikkeldraad, of de 'cowyarden'. Bij die plaatsen sorteren we ze weer en 'taggen' we de jonge kalveren die nog niet zo'n mooie 'nummeroorbel' en een todmorden kenmerk in hun oor hebben. De jonge stieren gaan mee met de grote truck, naar de cowyarden in de buurt van het thuisfront. Daar voeren we ze elke dag.

Aan het begin van deze week deden we de mustering in een gebied dichtbij het thuisfront. Dit betekende dat we meteen op de crossmotor stapte en crosste naar het gebied. Meestal rij ik met de crossmotor 75 km per uur, maar heb een paar keer de 100 km per uur aangetikt. Vervolgens zit je dan achter de koeien om 5 km per uur te rijden.

Aan het eind van deze week deden we de mustering in het gebied waar ongeveer 70 km tussen het gebied en het thuisfront zat. Nu mocht ik daar naartoe crossen met de auto over de Oodnadada weg, een lange brede zandweg. Minda zat naast mij en achter ons was de motorcrosstrailer gekoppeld, met mijn crossmotor er op. Harvey en Zigle reden voor ons met ook dezelfde trailer en Douglas was met zijn vliegtuig naar dat gebied gegaan, om te zien waar al die beesten uithingen. Een klein gedeelte van de weg was wel verregent en we moesten de grote plassen ontwijken. Donderdag is daar de Truck die ons eten kwam brengen vast komen te zitten en heeft Douglas hem bevrijd. Na de gezellige rit konden we weer lekker een hele dag besteden aan de mustering. Jawel, ik heb een houten kont gekregen van al die dagen motorcrossen.

Misschien is dit ook niet een goed onderwerp voor mijn verhaal! Ik heb al vaak genoeg verteld over de mustering. Ik moet maar opgeven, gewoon inspiratieloos. Dan maar geen verhaal...

Sorry, volgende keer beter!

Mazzel!

De Vlieg

Hallo allemaal! Mijn werkstuk gaat over de vlieg. Ik heb dit onderwerp gekozen omdat ik dit geniepige beestje de laatste tijd erg goed kon onderzoeken en er dus veel over weet te vertellen. Hopelijk krijg ik een hoog cijfer!

De vlieg kunt u overal vinden op de wereld. Maar de meeste leven op een grote boerderij in Zuid-Australië, genaamd Todmorden. Dit gebied ligt in de buurt bij het dorp Oodnadada. Misschien leven er op deze plek zoveel vliegen, omdat ze graag een persoon, genaamd Daniël, willen lastig vallen. Op warme dagen zijn er meer vliegen dan op koude of winderige dagen.

De vlieg vindt gezelschap van de mens het beste wat er is, vooral als de mens druk bezig is. Als ze een gedaante in mensenkleding zien, komen ze daar meteen op af om de hele dag irritant te zijn. met zo'n veertig vliegen te gelijk komen ze op je zitten, maakt niet uit op welke plek. Het probleem is dat de vlieg niet stil kan zitten en vliegt dus om de vier seconden een rondje om de mens heen. Als ze wel langer dan 4 seconden stil zitten, wrijven ze in hun twee voorpootjes als een badguy die een slecht plannetje aan het beramen is.

Het geluid dat een vlieg maakt is 'zoem', overigens ook het geluid was ik zeker niet meer wil horen na vijfen. Dit heb ik ondervonden doordat de vlieg voornamelijk actief is als de mens zijn handen vol heeft. Dan komen ze op de ogen, neus, mond en oren af. Om dit een beetje verdraaglijker te maken, kan men een bril op doen, zodat ze moeilijk bij de ogen komen. heeft u geen bril bij u? Dan bent u genoodzaakt om flink met uw ogen te knipperen, of uw hoofd heen en weer te schudden. Zelfs dan is het voor enkele vliegen geen probleem om op uw gezicht te blijven zitten.

De vlieg is een goede dansleraar en sportcoach in één. Ze zijn erg hardleers en vrezen niet voor de hand. Sla je ze weg van je gezicht? geen probleem! ze komen gerust terug op diezelfde plek, of een plek in de buurt daarvan. Sla je ze weer weg? Natuurlijk, geen probleem! de vlieg vliegt nog wel even een rondje om je gezicht om daarna weer te landen in de buurt van je ogen of mond. Deze capriolen zijn helaas wel de nummer één doodsoorzaak van de vlieg, omdat ze niet altijd even goed oppassen en terecht komen in de slokdarm van de mens. Maar alles voor het goede doel: de lichaamsbeweging van de mens, de hele dag door.

Hopelijk bent u een beetje wijzer geworden over dit diertje en kunt u er alles over vertellen tegen uw vrienden als er weer een zwart bolletje langs vliegt. Dan moet ik er wel helaas bij vertellen dat deze blog geen goede bron is, want de vlieg in Nederland is een stuk aardiger voor de mens dan in Australië.

Einde.

Mazzel!

twee slechte dagen.

De Italiaan is weg! Athea, die altijd heerlijk voor ons kookte, heeft na 6 maanden haar tas weer ingepakt om er lekker op uit te gaan. Gelukkig konden we haar verjaardag hier nog mee pikken en had ze voor ons op donderdag een heerlijke cake gemaakt met wel vier lagen chocola. Nu neemt Sophie, één van de Duitse meisjes haar taak over. Tot nu toe gaat dat goed en hebben we nog steeds elke ochtend ontbijt, elke keer om 10 uur 'smogo', elke middag lunch en elke avond dinner optijd.

Dus wat heb ik in de tussentijd gedaan? Ik heb verschillende dingen gedaan. zo ben ik deze dagen monteur geweest, heb ik een kudde achterna gezeten, heb ik geholpen met de jonge koeien en stieren te taggen en ben ik chauffeur en slager geworden.

Het begon met de koeien achterna zitten met de motorcross. we hadden een kudde van ongeveer 300 koeien en stieren. ik zat op de motorcross en mijn taak was om achter de kudde te zigzaggen en zorgen dat de achterste koeien door blijven lopen. Op deze manier zorgden we ervoor dat de kudde in beweging bleef. De weg die we hebben afgelegd was ongeveer 15 km. Dit ging natuurlijk niet snel met zo'n grote groep en het duurde ook erg lang voordat we op bestemming waren. Dit was dan ook een dagbesteding.

Nadat alle koeien, stieren en kalfjes gesorteerd waren in verschillende plaatsen in de cowyarden, gingen Harvey, Minda (de andere Duitser) en ik de kalfjes taggen. Opzich is het een grappig weetje dat Minda vegetariër is en dat ze nu dus hierbij helpt. De dingen die hier moesten gebeuren, waren weer de 'koeienoorbellen' in, oftewel de tag, de stieren castreren en als ze pech hadden de hoorns afknippen. Niet alle koeien of stieren hadden hoorns, het waren maar een stuk of vier. Dit was wel pijnlijk om te zien en Minda hoefde dit bloedfestijn dan ook niet te aanschouwen. Harvey vertelde er bij dat hij het niet leuk vindt om dieren pijn te doen, maar je moet het maar zo zien: 'Een koe heeft maar twee slechte dagen: wanneer ze getagd worden en wanneer ze naar de slager gaan. Ik heb wel meerdere slechte dagen'.

Opzich heeft hij wel gelijk, want een koe hier heeft het ontzettend goed. Dit gebied is zo onmens groot dat een koe alle ruimte heeft die ze wil. Bovendien zijn overal waterplekken die voor ze zijn aangelegd en als ze mazzel hebben zijn de korven gevuld met eten. Ze leven hier eigenlijk in de vrije natuur en kunnen gaan en staan waar ze willen. dus dit is zeker geen slechte boerderij voor een koe.

Mijn bedoeling was dus om de koeien die nog geen tag hadden in de 'koevanger' te krijgen. ik moest ze naar voren duwen in een nauwe gang en als ze ver genoeg liepen en hun kop door twee deuren stak, trok Harvey hard aan de hendel waardoor de deuren dichtklappen en de kop klem zit. soms was dit een groot gevecht voor mij, want een koe hier laat zich niet makkelijk voortduwen. De truc was dan ook om het begin van de staart omhoog te trekken, tegen zijn kont aanstaan en op deze manier naar voren te duwen. Maar pas op! Als je te ver van zijn kont staat, hebben ze ruimte om naar achteren te trappen. Dat heb ik nu geweten. Een stier kalf heeft mij goed te pakken gehad en een goede lowkick op mijn scheenbeen gegeven. een mooie blauwe plek pronkt daar nu.

Een ander mooi gevecht tussen een koe en mij, was het als de koe verkeerd om in de 'koevanger' terecht kwam. Dan moest ik haar in dat apparaat omkeren door de andere kant ook te sluiten. Weer vol met mijn hele lichaam tegen haar achterwerk aan te staan en zo hard mogelijk haar tegen de muur duwen. Ondertussen grijp je haar kop en draai je die om. op deze manier kon je er voor zorgen dat het beest zich kon omdraaien en haar kop weer vastgeklemd kon worden. Dit was altijd erg pittig werk. Ook de billen zagen er niet altijd even fris uit om tegen aan te staan. Naja, dan maar meteen de kleren in de was als ik klaar was.

Een ander verhaal! Het vlees bij het thuisfront was op. Het was voor één koe dus haar tweede slechte dag. De baas had een koe uitgekozen die we gingen slachten. De baas is er op het moment weer niet omdat hij een feestje heeft in Hongkong, dus ging Harvey het beest schieten. Ik was zijn helpende hand en ik wilde er graag bij zijn, omdat ik nieuwsgierig was hoe dit hele proces werkt. Ik eet zelf best veel vlees en misschien toch wel eens goed om te zien hoe het werkt.

Als eerst werd de koe natuurlijk geschoten. Harvey vertelde dat we het liefst willen dat dit in één keer goed gaat en dat de kogel in één keer de hersens vernietigd. Dat heeft te maken met het feit dat anders het vlees heel taai wordt en we willen natuurlijk ook niet dat de koe heer erg lijdt. Harvey richtte zijn pistool op de koe, maar dat was nog niet zo makkelijk want de rest van de koeien gingen steeds in de weg staan. Na heel vaak heen en weer te lopen en vaak opnieuw gericht te hebben, schoot Harvey één kogel. Het beest viel door zijn poten en was in één oogopslag dood.

Ik bracht het grote beest met de lader naar het thuisfront bij de schuur waar we altijd klussen. Het beest hing aan één poot voor mij te bungelen aan een ijzeren ketting. Ik moest voorzichtig rijden, want de weg is erg hobbelig. Aangekomen bij de schuur stond Harvey mij op te wachten met allemaal scherpe messen en een zaag. We gingen het beest samen fileren en sneden de huid ervan af. Nadat de huid er helemaal af was, sneden we de buik open zodat alle ingewanden er uit konden. Daarna sneden we het vlees nog doormidden en daarna in meerdere stukken. Nu hangt de koe in verschillende stukken in de koelcel en hebben wij weer genoeg vlees op voorraad.

Dat was het dan weer voor nu. Het spijt mij voor de vegetariërs die dit gelezen hebben, maar ik ben weer een paar ervaringen rijker. Zelf ben ik geen vegetariër geworden, maar het was wel indrukwekkend. Voor nu zeg ik weer gedag en tot ziens in mijn volgende verhaal.

Mazzel!

Van Douglass tot mannenhanden

Yes! vandaag niet vergeten dat het rustdag is. Nee, heeft niet te maken met het Christendom, maar met het feit dat we al weer 6 werkdagen er op hebben zitten. Overigens 6 dagen die voor mij gevoel erg snel zijn gegaan.

Vandaag kon ik dus lekker blijven liggen. Geen harde wekker die mij vandaag uit bed kon blèren, niet honderd keer op snooze te hoeven drukken, geen korte splash in mijn gezicht om vlug te haasten naar het ontbijt. Gewoon ik en mijn bed, heerlijk! Dat was ook wel nodig, want gisteren hebben we heerlijk bier gedronken en moesten de meiden 'Sex and the city the movie' op tv kijken. Het bier was ontzettend heerlijk, want de laatste tijd is bier meer een uitzondering. Die koude goudgele rakker deed me echt veel goed. De film was wel oké, voor een vrouw dan.

Shit, nu lig ik wel erg lang in mijn bed. Is natuurlijk ook wel zonde om op mijn vrije dag alleen maar te slapen. vlug op mijn mobiel kijken hoe laat het is. Huh, pas 10:15? Normaal als ik dit gevoel heb is het al 13:30! Toch maar uit bed, onder de douche. Koude douche is genoeg, krijg het straks vanzelf wel weer warm.

Rustig ontbijten, lekker in mij eentje buiten zitten met een bakkie koffie en cereals. ondertussen lekker genieten van de kleurrijke vogels die verschillende deuntjes zingen. sommige hebben een geweldige kapper, want die kuiven zitten ontzettend strak.

Nu genoeg tijd om maar een wasje te draaien. mijn dekbedovertrek kan wel een beurt krijgen en natuurlijk moeten mijn vieze werkkleren in week drie ook schoon zijn. Een kind kan de was doen!

hmm... vrije tijd... Dan maar mijn blokfluit erbij. muziek hoef ik niet te missen, want de kerstmuziek zit al in mijn hoofd. Geen idee wat de Italiaanse buurvrouw er van vond, maar de prachtige klanken van 'De Heddertjes' klonken door mijn Cabine.

Vanavond is het bbq tijd, omdat de Italiaan weer een jaartje ouder wordt deze week en er zal weer bier zijn. Kan mij daar nu al op verheugen.

Mijn werkweek

Jahoor! mijn baas is er, Douglass. Douglass is een oude man en doet mij toch een beetje denken aan opa. Hij praat veel en is ontzettend aardig. Hij wilde al graag eerder terug naar zijn boerderij, maar moest wachten op zijn auto in Adelaide. Verschillende onderdelen moesten uit verschillende staten komen en dat duurde erg lang. Maar hij is er, aangekomen op woensdag.

Toen hij er was heb ik kennis met hem gemaakt. Mijn eerste werkdag met hem was ook erg relaxt. hij nam mij mee in zijn kar en we gingen rondrijden. We reden langs verschillende cowyardens om te kijken of alles nog goed zat. ondertussen vertelde hij mij alle namen van de cowyardens. een paar namen: Barney's Bar, Annabel's Born etc. Ondertussen hadden wij de mazzel dat we een lekke band hadden bij de nieuwe cowyarden die nog in de bouw is. Wie kan nou vertellen dat die samen met zijn baas een band verwisseld heeft. Nu was ik blij dat we dit even tussen neus en lippen hebben geoefend opSpringbrook Farm.

Douglass woont al sinds zijn vijfde op deze boerderij. Zijn opa en vader hebben samen het grondgebied gekocht . Volgens Harvey is dat iets van 15 miljoen dollar. Moet je voorstellen dat je Brabant en Limburg bij elkaar koopt voor 15 miljoen euro, ben je wel erg goedkoop uit volgens mij. Nu is Douglass iets van 65 jaar oud. Hij rijdt of vliegt een beetje rond, om te kijken waar verschillende kuddes zitten. Ook gaat hij vaak naar zijn werknemers om praatjes te maken en te controleren wat we allemaal doen. Ik denk dat ik ontzettend mazzel heb met deze baas, want je merkt dat hij iedereen hier een kans wilt geven om zich te ontplooien. Dat is blijkbaar niet overal zo, want ik heb verschillende verhalen gehoord van mensen van de trainingsfarm die alweer geswitcht zijn naar een andere boerderij omdat ze niet tevreden zijn over de werkzaamheden en voorgelogen zijn over salarissen.

Bij een cowyarden hebben we er voor gezorgd dat we een hek zo hebben ingesteld, dat de koeien er in kunnen lopen, maar niet er uit. Twee dagen later ben ik daar naartoe gegaan met Harvey en Zigle. Daar hebben we eerst de koeien gesorteerd in twee verschillende vakken van de cowyarden. het ene vak, was voor de koeien en stieren die al getagd waren en het andere hok voor de jonge koeien en stieren die nog niet getagd waren. Daar sneed Harvey een heel klein stukje van het oor af, als teken dat de koe van Todmorden was en niet van de buren. Dit is toch iets beter dan een brandmerk. Daarna kregen ze een nummer aan hun oor. Ik hield een beetje de administratie bij en deed de nummers op het gereedschap die de tag in het oor niet. Zo schreef ik op of het nummer een stier of koe was. Als het een stier was, moest ik ook nog eens goed de staart strak omhoog houden en de stang goed vasthouden die de stier achter zijn billen kreeg zodat hij goed klem zat. Zigle had de prachtige taak om met gereedschap een heel klein rubber ringetje om de ballen van de stier te doen, zodat de bloedsomloop niet meer bij het zaakje van het beste dier kan komen. Na een tijdje sterft dat natuurlijk af en is het dier gecastreerd. Waarom doen we dat? Je hebt toch heel veel ruimte op deze biologische boerderij en je wilt toch zoveel mogelijk vlees? Dit is simpelweg om incest te voorkomen. Hier kopen ze stieren van een andere plaats zodat er toch andere genen in de beesten komen.

Wat heb ik nog meer gedaan? Ik heb de zonnepanelen bij het thuisfront brandveilig gemaakt. Het kan hier in de zomer wel 45 graden worden en we willen niet zonder stroom zitten. Gras en struiken moesten dus weggehaald worden bij de zonnepanelen. Wat een pokke klus was dat. Ik heb in mijn eentje alles weggehaald door middel van wieden. Ik durf eerlijk gezegd niet te zeggen hoe het gereedschap heet, maar je ziet het vaak in animatiefilmpjes als ze diamanten hakken uit een mijn. Hiermee heb ik dus alles weggehaald en heb een kale vierkant gemaakt waar nu alleen nog maar zonnepanelen staan. Hier was ik een hele dag mee bezig en mijn handen waren die dag erg stijf geworden.

Mijn vrouwen handen worden hier dan ook erg mannelijk. Ik heb er tientallen blaren bij, maar dat staat ook best wel stoer. Ze gaan erg lijken op de handen die je vaak in mijn familie terug vindt. gleuven komen te voorschijn en ze gaan ruw aanvoelen. Ze zijn niet meer zo soft als eerst. Ben daar toch een beetje trots op, want dat is een teken van hard werk. Mijn armspieren worden ook groter, ik kan al bijna winnen met armpje drukken van Jeroen (denk ik). Geintje natuurlijk.

Voor de rest heb ik Harvey en Zigle een beetje geholpen bij het sleutelen aan de auto's en motors, maar ik voelde mij hier erg onervaren in, want dit is iets waar ik totaal niet handig in ben.

Morgen is dan de dag dat we gaan motorcrossen. Volgens mij gaan we achter koeien aan en zorgen dat één grote kudde bij elkaar blijft en dat we ze leiden naar een cowyarden. Volgens mij wordt dat erg tof. Ik heb gehoord dat Douglass dan meestal met zijn vliegtuigje kijkt waar de kudde is en dit doorgeeft via radiosignalen. Ik ben erg benieuwd hoe dit gaat.

Na deze week ben ik dus weer vele ervaringen rijker en heb het nog steeds naar mijn zin!

Mazzel!